Bij mij overheerst zoals bij veel vrouwen regelmatig het schuldgevoel boven een ander gevoel. Op dit moment terwijl ik dit typ heb ik zelfs schuldgevoelens, kan ik het wel maken om lekker op de computer te zitten terwijl mijn lieve vriendin L. hier al zingend mijn huis schoonmaakt, het feit dat ik haar daarvoor betaal maakt niets uit, zij werkt en ik doe niks. Dat ik 3 dagen vrij ben en in die 2 dagen daarvoor een cursus heb gevolgd, alle was erdoor heen heb gedraaid, gelopen heb voor het kankerfonds, gekookt heb en alle boodschappen al lekker in huis heb, maakt niets uit. Dan belt mijn schoonzus of we echt niet meegaan naar Noordwijk want anders moet ze alleen en BAM daar komt het schuldgevoel daarover er ook bij, we kunnen echt niet maar toch ga ik nadenken of er echt niet een manier is om toch.......
Gevonden op internet:
Schuld en boete
Als er iets makkelijk is om jezelf mee op te zadelen, dan is het wel schuldgevoel. Schuld met een grote S. We hebben er allemaal last van. Voor onze Hollandse calvinistische geesten is het makkelijker om schuld te voelen dan trots. Trots? Brrrrrrr, rillen we afkeurend. Dat is meer iets voor Amerikanen. Schuldgevoel is voor ons de perfectie emotie.
Vooral vrouwen hebben er last van. Hoe hoger de lat ligt, des te meer is er om je schuldig over te voelen. Doe ik wel hard genoeg mijn best? Zorg ik wel goed genoeg voor mijn ouders? Met stip op nummer 1 staat het grootste slachtoffer van het schuldgevoel: de moeder.
Schuld en boete
Als er iets makkelijk is om jezelf mee op te zadelen, dan is het wel schuldgevoel. Schuld met een grote S. We hebben er allemaal last van. Voor onze Hollandse calvinistische geesten is het makkelijker om schuld te voelen dan trots. Trots? Brrrrrrr, rillen we afkeurend. Dat is meer iets voor Amerikanen. Schuldgevoel is voor ons de perfectie emotie.
Vooral vrouwen hebben er last van. Hoe hoger de lat ligt, des te meer is er om je schuldig over te voelen. Doe ik wel hard genoeg mijn best? Zorg ik wel goed genoeg voor mijn ouders? Met stip op nummer 1 staat het grootste slachtoffer van het schuldgevoel: de moeder.
Wat zijn we toch een raar volkje, zullen we nu eens allemaal gaan zeggen waar we trots op zijn?? ik begin Ïk ben er trots op dat ik zo'n leuke baan heb kunnen bemachtigen met toch weinig ervaring!! En laat ik gelijk nummer 2 erbij gooien, dat ik het afvallen zo goed doe en ook nadat het mis is gegaan ik het weer zo goed heb opgepakt. Goed dat was ik wie volgt????
11 reacties:
Ik ben er trots op dat ik niet bij de pakken neer ga zitten. Maar er alles aan doe om te zorgen dat ik geen stoma hoef. Ik ben er trots op dat ik positief in het leven sta ook al komt er elke keer negativiteit op mijn pad
Voel me schuldig als ik een keertje afzeg naar mijn moeder....
En als ik de spekkies laat aanbranden ;)
Ik ben er trots op dat ik kranig overeind blijf staan en alle shit incasseer. En ik ben er nog meer trots dat op dat de meiden en ik een geweldig nieuw leven tegemoet gaan.
owh en dat schuldgevoel is voor ons de perfectie emotie is, dan is een herkenbaar stukkie.. ;-)
Blondie en Tum, inderdaad daar mogen jullie trots op zijn, van Tum maak ik het niet van dichtbij mee maar hoor ik van anderen hoe goed ze het doet, maar van Blondie maak ik wel mee en petje af, grote bewondering en respect!! Smitsky, ik wil nog even heel graag horen waar je wel trots op bent.
Hmm, dat ondanks dat bepaalde dromen en verwachtingen niet zijn uitgekomen, ik besef dat er zoveel andere leuke dingen zijn ;)
Gelukkig blijf ik niet lang ergens in "hangen". Zo goed ;)
Jaa dat is een goede, dat vind ik ook super van je, je positieve instelling en je gastvrijheid is ook wel iets waar je trots op kan zijn!!
Ja wat moet ik zeggen. Waar zou ik nou niet trots op moeten zijn? Dat heb je als je mij bent er is gewoon teveel ;-)
Ik ben trots op jullie. :)
als je savonds aan tafel zit en rond kijkt weet ik dat je heel trots bent op allen die je bezit en wees daar maar zuinig op liefs mijs
Ik ben er trots op dat ik mezelf eindelijk de ruimte heb gegeven om de situatie met mijn vader te verwerken, ik ben er nog niet helemaal maar ik ben supertrots op mezelf dat ik dit jaar voor het eerst op 18 mei totaal niet aan zijn vertrek gedacht had, hier kwam ik een week later achter :)
Mijn standpunt nu : ik heb gedaan wat ik kon, als er nu geen contact komt heeft het niet zo moeten zijn, als hij niet wil kan ik niet doorgaan met het van 1 kant laten komen. Daar heb ik nu vrede mee en daar ben ik dus supertrots op :)
Een reactie posten