De wandeling

Al lang niets meer gepost, maar ik maak ook zo weinig mee.....
Vandaag ben ik samen met Nancy naar Lijda gewandeld, een wandeling van bijna 11 kilometer.
Vroeger was er een programma op televisie dat heette "De wandeling" dan ging een presentator met iemand wandelen en vervolgens werden er dan over de meest uiteenlopende zaken gepraat. Je kon toen ook kaartjes bestellen met wandelonderwerpen (toch L en L?) maar die hebben wij niet nodig. Verder was het wel helemaal "De wandeling" we hebben enorm gelachen, Nancy kan zo vreselijk grappige opmerkingen maken, maar ik heb ook gehuild. Gisteravond had ik namelijk gekeken naar een soort CSI programma en daar had een moeder haar dochtertje (3)zo hard door elkaar geschud, dat ze 3 dagen later overleed door een lek in haar hersentjes. Die moeder zat te vertellen hoe dat gebeurd was, ze was een beetje overspannen en het kindje bleef maar huilen dus heeft ze haar door elkaar geschud net zo lang tot ze ophield. Maar de laatste zin van die moeder vergeet ik niet nl. "toen ik wegliep glimlachte ze naar me". En die zin ging bij mij mijn hart in. Het houden van een kind van haar moeder (of vader) ze vertrouwen je altijd en als je leest of ziet hoe sommige mensen met dit vertrouwen omgaan brrrrr. Dit was ik dus aan Nancy aan het vertellen en de tranen die ik gisteravond inhield, kwamen nu in stromen naar beneden. Gelukkig later wel weer gelachen (Nancy wordt nooit een zwerver) maar het was met recht een heerlijke wandeling. Bij Lijda was het weer als vanouds gezellig en intiem, dus een heerlijke ochtend.