skip to main |
skip to sidebar
Ik zag haar fietsen in de verte terwijl ik rustig 50 reed in "onze" stad. Kwebbelend tussen 2 vriendinnen in, licht slingerend. Toen ik vlak bij was kreeg ze een lachbui en slingerde ze nog wat meer, ik hield mijn hart even vast maar het ging goed. Ze zag me een zwaaide enthousiast en weer raakte ze bijna haar vriendinnetje deze keer degene links en even dacht ik terug dat ik daar fietste met mijn vriendinnen, ook altijd in het midden en ik kreeg even heimwee en ik dacht "wat lijkt ze op me" mijn dochter 3.
2 reacties:
Ja mooi he? Weet nog dat ik met vriendinnen in de Hema vastzat aan een gordijn.. We pisten zowat in de broek van de slappe lach..Die tijd nemen ze je nooit meer af. Trouwens, je hebt toch nog wel eens de slappe lach??
Ohww... déjà vu momentje..
Heerlijk hé..
Een reactie posten