Ik weet werkelijk geen titel te bedenken voor het gevoel wat er nu door me heen gaat. Zit je lekker naar de koninklijke familie te kijken die op deze prachtige dag er zichtbaar plezier in heeft om door "hun"land te lopen en ben je aan het sms-en met een bijna ex collega over de kleding van de vrouwelijke leden, vliegt er een halve zool dward door de mensenmenigte. What the hell??? En dan moet je naar Emmeloord omdat je dochter gaat optreden op de deel en het leven eigenlijk te snel in een keer doorgaat. Dan zit je daar in het zonnetje en wordt er omgeroepen wat er gebeurt is en dat het hele programme versobert en zitten er achter je een paar stoertjes die op het nieuws dat er in ieder geval een dode gevallen is heel stoer zeggen "ik hoop toch de koningin?" En dan wil je je stoel pakken en op hun kop kapot slaan maar dat mag niet want het zijn domme pubers die niet weten wat ze zeggen. Maar dan bekruipt me toch het gevoel dat als het mijn pubers waren we nu op de röntgenafdeling zaten, maar gelukkig zijn die niet zo en net zo geschokt als hun moeder.