Wachten

Zoals de mensen die mij een beetje kennen weten, ben ik niet de meest geduldige mens ter wereld. Nou als je eenmaal kinderen hebt, kun je dat maar beter loslaten want zo gauw je een kleine hebt uitgeperst begint het wachten. Je wacht tot de volgende voeding gegeven kan/mag worden (en ze willen daar of niet op wachten, of ze zijn niet wakker te krijgen), op het consultatie bureau tot je eindelijk aan de beurt bent (met maar 1 reserve luier en ze poept gelijk de ene die ze om heeft vol, zodat je stiekem bid tot een hogere macht dat ze zich inhoudt tot je thuis bent) Je wacht iedere dag bij school tot je eindelijk het blije toetje ziet dat naar buiten komt rennen, je wacht bij het bedje tot ze eindelijk in slaap vallen en ze willen niet dat je voor die tijd naar beneden gaat omdat ze zeker weet dat er direct monsters tevoorschijn springen als mama weg loopt. En nu zijn ze groot en nu is het wachten op de tijd dat je ze op mag halen van feest, bus of bar. Dat is de reden dat ik om kwart voor 1 nog een blog zit te typen i.p.v. lekker tegen de rug van mijn schat lig te doezelen want er moet er nog eentje opgehaald worden om kwart voor 2, zucht.

De oplettende lezer heeft door dat ik het alleen over "ze" spreek, maar met 3 dochters is dat logisch, toch?